به نام آن كه در شأنش كتاب است
چــراغ راه ديـنــش آفتــاب اســت
مـــهيـــن دســتور دربــار خـدایی
شــــــرف بخــش نـــژاد آريــــایی
دوتا گــــرديده چـــرخ پيـر را پشت
پی پـــوزش بـه پيـش نام زرتشـت
بــه زيــر سـايـه نـامــش تــوانـــی
رسـيد از نــو بـه دور باســتانــــی
ز هــاتف بشــنود هر كس پيامش
چو عـارف جان كند قربـان نامــش
شـفق چون سر زند هر بامـدادش
پي تـــعظيم خـور، شــادم بيـادش
چو من گر دوست داری كشور خويش
ستايــش بايــدت پيـغمبر خويــش
بــه ايمــــانی ره بيــگانــه جويـی
رها كن، تا بــه كی بــی آبـــرويی
به قرن بيـست گـــــر در بنــد آيی
همان به، ديـن بـــهدينان گـــرايی
به چشم عقل، آن دين را فروغ است
كه خود بنيـان كن ديـو دورغ است
چون دين كردارش و گـفتـار و پندار
نـكو شـد بـهـتر از يـک ديــن پــندار
در آتشـــكده دل بر تــــو بــاز است
درآ كاين خانه سـوز و گــداز اسـت
هر آن دل كـه نباشـد شعـلـه افروز
به حال ملک و ملت نيست دلـسوز
در اين آتــش اگـــر مامــن گزيــنـی
گلستـان چـون خليل، ايران ببينی
در اين كشور چو شد اين شعله خاموش
فتـــادی ديگ مــليت هـم از جوش
تو را اين آتش اسباب نجــات است
در اين آتش، نهان آب حيـات است
چنان يكسـر سرا پای مرا سـوخـت
كه بايد ســـوختن را از مـن آموخت
اگر چه از من به جز خاكستری نيست
برای گــرمی يک قرن كافی اسـت
چو انــدر خاک خــفتم زود يــا ديـــر
توانی جست از آن خاكستـر، اكسير
بـه دنيـا بس همــين يک افتـــخـارم
كــه يـــک ايــــرانـــــی والاتبـ‌‌ـــــارم
به خون دل نيم زين زيسـت، شادم
كه زردشتـــی بـــود خــون و نـژادم
در دل باز چــــون گـــوش تـــو و راه
بــــود مســـدود، بـايد قصـه كـوتــاه
كنونت نيـست چون گوش شـنفتن
مـرا هـــم گفتـــه‌هـا بـايـد نـهفــتن
بسي اســـرار در دل مانده مسـتور
كـــه بـی تـرديد بـايســتی بـرم گور
عارف قزوینی
اشعار شاعران معاصر بــه منبع
درباره این سایت